Prolog - Nieznajoma twarz.

Z dedykacją dla wszystkich czytających.

Siedziałam na ławce i czekałam na mojego ukochanego Federica. Miał przyjść o dwudziestej, ale nie przyszedł. Od niedawna ciągle się spóźnia. Zaczęłam już szukać telefonu, żeby zadzwonić do mojego chłopaka, ale nieoczekiwanie usłyszałam głos: Jestem przy tobie! Lepiej ucieknij stąd. Z tego miasta, z tej planety, z tego całego świata! Bo będzie źle z tobą i twoim kochankiem. Niedługo ciebie nie będzie. Byłam bardzo przestraszona więc oglądnęłam się, żeby sprawdzić czy nikogo nie ma. Ale w parku nikogo nie zobaczyłam. Nie było żywej duszy. Nagle zobaczyłam na ścieżce liścik. Idź w przód, potem skręć w bok i zobaczysz tam ważną informację. Nie chciałam tam pójść, bo wiedziałam, że coś może mi się stać. Niespodziewanie ktoś mnie popchnął więc szybko się odwróciłam, ale nikogo nie zobaczyłam. Więc postanowiłam tam pójść i zobaczyłam tam kamerę i przyklejony list na, którym pisało: Włącz ją i zobacz filmik. Postanowiłam, że to zrobię i wtedy ujrzałam mojego Fedusia, który był przywiązany do krzesła. Na twarzy miał okropne rany. Miał kajdanki na rękach i mówił do mnie ze łzami w oczach:

- Kochanie niczym się nie martw. Wszystko jest w porządku. Nie wyruszaj aby mnie znaleźć, bo niestety to ci się nie uda. Kocham cię! Niedługo wrócę i nagle filmik się wyłączył.